De wereld op de foto
vervolg van Boston, Maine. Nova Scotia, Quebec
Prince Edward Island (Charlottetown)
Van Quebec naar Prince Edward Island is het 1283 kilometer. Na een nacht, een volle zeedag en nog een nacht te hebben gevaren komen we aan in de nieuwe aanlegplaats Charlottetown, de hoofdstad van Prince Edward Island. Als altijd kijk ik bij het opstaan nieuwsgierig naar buiten en heb een mooi uitzicht op Charlottetown, een vredig provinciestadje, zo lijkt het en dat is het naar onze indruk ook wel.
Charlottetown heeft 41.000 inwoners. In totaal wonen er 160.000 mensen op het eiland, dat slechts 4 x de provincie Utrecht is. Het is de kleinste van de tien provincies van Canada en ligt ten oosten van de provincie New Brunswick en ten noorden van de provincie Nova Scotia.
Met New Brunswick (vasteland) kwam in 1997 een brugverbinding tot stand: de fraaie 13 kilometer lange Confederation Bridge, die we die dag ook zullen bezoeken. Charlottetown was de stad waar in 1864 de conferentie van Charlottetown plaats vond, waar werd gesproken over de eenwording van Canada. Uiteindelijk gebeurde dit ook niet veel later en Charlottetown wordt nu de ‘birthplace of the confederation’ genoemd, zoals Boston de geboortestad van de USA wordt genoemd.
Hoewel Prince Edward Island noordelijk ligt, is het klimaat niet extreem bar en boos. Er zijn wel eens stormen, en in de winter vriest het een paar graden, maar in de zomer is het vaak aangenaam met temperaturen rond 25 graden. Dat geluk hebben wij ook, het is vrij warm weer. Het is een glooiend eiland (hoogste punt slechts 152 meter) en de kleur van de aarde is rood (mooi zijn de rode stranden en rode kliffen). Verder is het hier landbouw wat de klok slaat. Ook de visserij is nog altijd belangrijk.
We gaan weer met de tenderboat naar de haven en maken daarna een rondrit door Charlottetown. Het centrum, dat zich concentreert rond King Street en Queen Street (waar een stad origineel in kan zijn!) is fraai, met Victoriaanse huizen, hoge bomen en opvallend veel Ierse pubs (de Ierse nazaten zijn hier redelijk goed vertegenwoordigd). Daarna toeren we over het eiland. Glooiende velden met mooie houten boerderijen, pittoreske vissersdorpen en zoals gezegd rode, maar ook witte zandstranden. Ook zijn er veel vuurtorens. De gemoedelijke, wat kneuterige en vriendelijke sfeer vallen op. Niets hectisch, niets druks. Niet verkeerd, vinden wij.
We bezoeken het piepkleine vissersdorpje Doyron aan de noordkant van het eiland, waar we wat rondkijken. De tijd voor kreeften is het voorjaar, dus er is nu weinig activiteit. Ook schijn je hier te kunnen diepzeevissen en op tonijnenexcursie gaan, maar ook dat zal dan in de zomer plaatsvinden en niet meer nu, begin oktober. De manden waar de gevangen kreeft in wordt opgeslagen staan opgestapeld en zijn leeg.
Daarna rijden we naar Prince Edward Island National Park, een smalle strook langs de kust waar we een stuk wandelen, de forse wind trotserend. Het is rotsig en er zijn rode kliffen en stranden. Het is vooral stil, de natuur is niet echt heel afwisselend mooi.
Op de terugweg stoppen we bij de Confederation Bridge. De zon is net aan zijn dagelijkse ondergang bezig, en dat levert een mooi uitzicht op deze enorme imposante brug op. Tevreden keren wij terug naar de haven van Charlottetown. Nog eens twee volle zeedagen zullen er nodig zijn om ons naar New York te brengen, waar we ons bijzonder op verheugen.
New York City
We komen - na twee dagen varen vanaf Charlotteville - ’s morgens vroeg aan in Bayonne. Vandaag gaan we een deel van New York, vooral Manhattan, verkennen. We beseffen dat dit een bliksembezoek is en moeten keuzes maken. Het wordt het Vrijheidsbeeld, een tourtje door Manhattan en Midtown Manhattan, het absolute centrum van NYC (Broadway/Times Square/Rockefeller Plaza). Helaas miezert het weer.
Voordat we vertrekken voor de rit van ongeveer 25 kilometer van Bayonne naar Manhattan lopen we naar de achterkant van het schip, waarachter zich een klein onopvallend parkje aan het water bevindt. In het parkje staat het monument To the Struggle Against World Terrorism, ook bekend als Tear of Grief en het Tear Drop Memorial. Het monument is ontworpen door Zoerab Tsereteli, en geschonken aan de Amerikaanse overheid door Rusland als herinnering aan de slachtoffers van de aanslagen op 11 september 2001 en de bomaanslag op het World Trade Center in 1993. Het monument is een 30 meter hoge toren, die in het midden als het ware is opengebroken. In de opening hangt een 12 meter lange traan. Het kunstwerk is vervaardigd van gecoat staal. De voet van het monument is van granieten platen gemaakt, waarin de namen van de slachtoffers staan gegraveerd.
De plaats is goed gekozen. Achter het monument heb je in rechte lijn zicht op het Vrijheidsbeeld in de verte en nog iets verder weg het deel van Manhattan waar de 9/11 aanslag plaats vond. Het staat er op dit moment, onder een grijs wolkendek en met een miezerregen, triest en verloren bij, maar dit is misschien precies het gevoel dat het monument moet oproepen. We staan even stil bij de vele slechtoffers als we enkele namen op het monument lezen. Dan gaan we op weg.
We rijden door Bayonne en Jersey City. Jersey City is, door de nabijheid van metropool New York, enorm gegroeid. Het heeft inmiddels 300.000 inwoners en het valt me op dat er op sommige plaatsen nauwelijks onderscheid lijkt te zijn tussen de skylines van wolkenkrabbers van Jersey en Manhattan. Jersey zou Manhattan kunnen zijn, als je vluchtig kijkt. Vervolgens rijden we New Jersey uit, de Lincoln Tunnel in. Deze tunnel is 2,4 km lang en loopt onder de Hudsonrivier, de rivier die westelijk van Manhattan stroomt.
De tunnel verbindt de steden Weehawken (New Jersey) en New York met elkaar. De bouw van de eerste buis begon in 1934 en de tunnel werd geopend in 1937. Een tweede tunnel, de Holland Tunnel, ligt vier kilometers zuidelijker. De tunnel ziet er oud uit. Het is een ietwat vreemde sensatie als je de tunnelbak uitrijdt en vanuit het niets meteen midden in New York City bent, met om ons heen zijn hectiek en wolkenkrabbers. New York, met 8,2 miljoen inwoners niet de grootste stad ter wereld maar wel zo’n beetje de belangrijkste, het centrum van wat dan ook.
Links ligt de wijk Hell’s Kitchen, zo genoemd omdat een bezoeker ooit eens verzuchtte dat het zo ontzettend heet was in New York. This must be Hell’s kitchen, schijnt hij gezegd te hebben. Voor ons de wijk Garment District. Via Chelsea en Soho naar het zuiden, we passeren de wijk Greenwich Village. De Village is vooral bekend omdat er veel artiesten woonden in de jaren zestig, zoals Bob Dylan. Het zijn allemaal wat oudere wijken, met oude herenhuizen –bakstenen huizen, met de typische trapopgang naar de voordeur, gebouwd tussen 1870 en 1920 toen de stad razendsnel groeide - maar je vindt hier ook kantoren en wolkenkrabbers. Op 1,5 km ten noorden van the Battery (het zuidelijkste punt van Manhattan bevindt zich het 9/11 Memorial.
Het 9/11 Memorial in New York, op Ground Zero, is het herdenkingsmonument voor de slachtoffers van de terroristische aanslagen op het World Trade Center in 2001 en voor de slachtoffers van de eerdere bomaanslag op het WTC op 26 februari 1993. Het monument werd op 11 september 2011 geopend voor het publiek. Iedereen kan het 9/11 monument gratis bezoeken. Naast de North Tower Pool staat het nieuwe World Trade Center.
De namen van de bijna 3.000 slachtoffers staan in brons gegraveerd, rondom de twee enorme waterbakken die het hart van het monument vormen. Zowel het noordelijke als het zuidelijke bassin (North en South Pool) Tower staat op de plek waar ooit de Twin Towers stonden, en ze worden omringd door bomen. Daarnaast ligt het kleine Liberty Park. We staan hier even stil, maar het krappe tijdschema laat jammer genoeg geen uitgebreid bezoek toe. Iets voor later of een volgende keer dan maar.
We rijden over 10th avenue weer naar het noorden en stoppen bij de 23e straat. We stappen bij Chelsea Piers op een rondvaartboot voor een boottochtje van anderhalf uur over de Hudsonrivier naar het zuiden. Het regent lichtjes, heel soms iets harder. Het is wel te doen om buiten op het dek te blijven staan. En daarvoor worden we beloond. Het Vrijheidsbeeld doemt op.
Het Vrijheidsbeeld (Engels: Statue of Liberty) is een standbeeld in de New York Bay. Het beeld staat symbool voor de vrijheid, een van de kernwaarden van de Verenigde Staten, en geldt bovendien als een teken van verwelkoming van iedereen: terugkerende Amerikanen, gasten en immigranten.
Het 46 meter hoge beeld (93 meter als de sokkel wordt meegerekend) met een gewicht van 225 ton was een geschenk van Frankrijk in 1886 ter ere van het eeuwfeest van de Onafhankelijkheidsverklaring en ook als teken van vriendschap. Het is bijzonder om dit icoon van New York en van heel Amerika eigenlijk wel van dichtbij in het echt te zien.
We keren op dit punt weer om en varen terug richting Midtown Manhattan, waarbij we eerst Ellis Island zien liggen, het eiland waar menig immigrant is aangekomen, en een tijdlang een mooi uitzicht hebben op de ‘muur van wolkenkrabbers’ van Lower Manhattan (Financiële District0. Helaas is het zicht niet zo goed vanwege de lichte regen en ziet het er nogal grauw en grijs uit. Maar niet minder indrukwekkend overigens.
We wurmen ons weer door het drukke New Yorkse verkeer, rijden nog langs de zuidkant van Central Park waar we slechts een glimp van kunnen opvangen, en stoppen bij de 45e straat: Times Square en Broadway. Times Square is een belangrijk commercieel kruispunt, een toeristische bestemming, entertainmentcentrum en wijk in Midtown Manhattan. Het wordt gevormd door de kruising van Broadway, Seventh Avenue en 42nd Street. Samen met het aangrenzende Duffy Square is Times Square een vlinderdasvormig plein van vijf blokken lang tussen 42nd en 47th Street.
Times Square wordt – ook midden op de dag - helder verlicht door talloze digitale billboards en advertenties, maar ook door bedrijven die 24/7 service aanbieden. Het is een van de drukste voetgangersgebieden ter wereld, het centrum van het Broadway Theatre District en een belangrijk centrum van de entertainmentindustrie ter wereld. Times Square is een van de meest bezochte toeristische attracties ter wereld en trekt jaarlijks naar schatting 50 miljoen bezoekers. Dagelijks passeren ongeveer 330.000 mensen Times Square, waarvan velen toeristen zijn, terwijl op de drukste dagen ruim 460.000 voetgangers door Times Square lopen.
Van de jaren zestig tot het begin van de jaren negentig werd de louche toestand van het gebied, vooral vanwege de go-go-bars, seksshops, peepshows en theaters voor volwassenen, een berucht symbool van het totale verval van de stad. Al in 1960 werd 42nd Street tussen Seventh en Eighth Avenue door The New York Times omschreven als "het 'slechtste' [blok] in de stad". Later dat decennium werd Times Square in de bekende film Midnight Cowboy afgeschilderd als korrelig, verdorven en wanhopig. De omstandigheden verslechterden alleen maar in de jaren zeventig en tachtig, net als de misdaad in de rest van de stad. Halverwege de jaren tachtig werden er in het gebied dat wordt begrensd door 40th en 50th Street en Seventh en Ninth Avenue meer dan 15.000 klachten over misdrijven per jaar geregistreerd. In deze tijd begonnen voorheen elegante bioscopen porno te vertonen, en oplichters waren gebruikelijk. Het gebied was op een gegeven moment nogal verlaten. Hier wilde je eigenlijk dus niet zijn. Dat is behoorlijk veranderd.
Na een grondige opknapbeurt vanaf de jaren tachtig is dit nu de hotspot van New York. Times Square, dat overloopt in Broadway en de aangrenzende 5th Avenue, in het hartje van Midtown Manhattan, is zoals gezegd het domein van vele vele toeristen en andere bezoekers. De vele flashende neonreclames zijn misschien iets te veel van het goede, voor een kleurrijk beeld zorgen ze wel. Het is wat overweldigend: het geflits van de enorme reclames, de drukte. Vreemde en verwarde vogels lopen er overigens vandaag de nog steeds. Het beste is, zo blijkt ons, er geen aandacht aan besteden, evenmin aan de opdringerige verklede figuren (die voor veel geld met je op de foto willen) en je moet nergens op reageren en niets zeggen of in discussie gaan. De veiligste manier om dit indrukwekkende deel van NYC te ervaren.
We nemen eerst een late lunch bij Junior’s aan de 45th street. Een uitstekend restaurant met een prima menukaart. We worden snel en beleefd geholpen. Junior's staat bekend om zijn cheesecake, de beste van New York of zelfs van de hele wereld, zo wordt beweerd. Vele prominente mensen hebben hier de cheesecake verorberd, en wij doen dit dus ook maar. Een prima ervaring. Misschien zat Barbra Streisand hier ook wel aan de cheesecake, want op de deur van het damestoilet prijkt een mooie foto van deze diva.
Daarna wandelen we over Times Square en het aangrenzende Broadway en laten alles op ons inwerken. Het is druk, levendig en de vele felle gekleurde lichtreclames maken indruk. Er zijn hier veel theaters en straatverkopers bieden ons kaartjes voor de shows aan voor de helft van de prijs. Zo kan een theaterstuk of musical dus een behoorlijk lange tijd extra ‘lopen’ op Broadway, door ook toeristen te werven.
Na een middag rondstruinen gaan we terug naar ons schip in Bayonne, maar de volgende ochtend zijn we al weer vroeg terug in Manhattan Midtown. Het idee is om naar de Top of the Rock te gaan, een van de hoogste verdiepingen van het Rockefeller Center, van waaruit je een prachtig uitzicht over de meeste wolkenkrabbers van New York City hebt. We worden bij 34th street afgezet en het is een nogal stevige wandeling naar 50th street waar we moeten zijn. We hebben om 10 uur gereserveerd en we willen wel op tijd zijn. Dat zijn we ook, maar groot is de teleurstelling als we te horen krijgen dat we beter niet naar boven kunnen gaan vanwege de ‘visibility’. Iets waar we niet aan gedacht hebben maar er hangt inderdaad een grauwe deken van regen en mist over de stad, nogal laag, en je zult boven niets zien “Nothing”, vragen we, hopend op tenminste iets dat er nog te zien zou zijn. “Absolutely nothing” zegt de security. Dus we druipen af. Niet alles tijdens een vakantie is 'maakbaar', soms moet je je noodgedwongen voegen naar de omstandigheden.
Rockefeller Center is een complex van 19 commerciële gebouwen, gebouwd tussen 1929 en 1940, in het hart van Manhattan in New York. Het Rockefeller Center bevindt zich in Midtown Manhattan, tussen Fifth Avenue en Avenue of the Americas en tussen 48th en 51st Street. Het complex bestaat onder andere uit de Radio City Music Hall, Bank of America Building en Comcast Building. Op de bovenste etages (67 t/m 70) is het uitkijkpunt Top of the Rock gevestigd. De Comcast Building vormt het middelpunt van het Rockefeller Center en wordt ook wel 30 Rockefeller Center genoemd. Het heeft bijnamen als "The Slab" en "30 Rock" en staat aan 30 Rockefeller Plaza. De bouw van de wolkenkrabber begon in 1931 en werd in 1933 voltooid. De Comcast Building is 259,08 meter hoog en telt 70 verdiepingen.
We lopen over het Rockefeller Plaza, het plein voor het Rockefeller Center. Er staat een 5,5 meter hoog gouden standbeeld van Prometheus van de hand van de beeldhouwer Paul Manship bij fonteinen.
We kunnen het gebouw niet in, maar een verdieping onder straatniveau zou een shopping mall zijn. We zien echter alleen een restaurant. Men vertelt ons dat er ‘ down here’ geen winkels meer zijn, maar hierboven zijn er genoeg. Dat klopt ook wel. We lopen naar St. Patrick’s Cathedral. Saint Patrick's Cathedral is een rooms-katholieke kathedraal gelegen aan Fifth Avenue ter hoogte van de 50th Street. De kerk is 110 m lang en 58 m breed. Het schip is 36 m hoog en 16 m breed. De twee spitse torens zijn ruim 100,5 m hoog. Ondanks deze hoogte lijkt de kerk bijna helemaal ‘opgeslokt’ te worden door de veel hogere wolkenkrabbers er om heen. De kathedraal lijkt nietig. De bouwtijd van de kerk was van 1858 – 1878.
Macy’s, is een groot warenhuis op de hoek van Broadway en 35th street. Het is enorm langwerpig en loopt langs een flink deel van 35th street. We gaan naar binnen en worden overweldigd door de drukte en de ‘grootsheid’. Na een kop koffie bij de Starbucks naast Macy’s wordt het echt tijd om te gaan. We worden naar Newark, New Jersey, gebracht, zo’n 30 km naar het westen en vliegen vanaf daar naar Kopenhagen en vervolgens naar Düsseldorf. Een vleugje New York dus en een langer verblijf zou beslist geen straf zijn.
Hier eindigt ons Noord-Amerika-avontuur. Voor de derde maal bezochten wij de USA en voor de tweede maal Canada. We waren in gedeeltes van die landen, die we nog niet kenden en waarvan we niet hadden verwacht die ooit nog eens te zullen bezoeken. Het is een bezoek alleszins waard. New York, Boston en Québec zijn mooie steden en de natuur in deze contreien is eveneens de moeite waard. De cruise zelf was weer fantastisch: we herkenden veel van de vorige cruise, en het was zeker zo goed als de vorige keer. We komen erg tevreden thuis, weer een mooie ervaring rijker. Als alles meezit, is de volgende ervaring Hawaï, wat dus de 4e keer Amerika zou worden. We gaan het zien.